‘STOP!’ ‘Hier?’‘Ja!’
‘Zullen we…?’
Rudi parkeert de
camper langs kant van de weg en ik spring eruit. Hij drukt op de Play button.
‘Meeting Mr. Right, the man of my dreams,
The one and only true love, or at least it seems
With brown coco skin and
curly black hair
It's just
the way he looks at me, that gentle loving' stare…’
De kinderen zijn eerst
stomverbaasd maar beginnen dan te joelen. Rudi kijk breed grijnzend toe hoe ik
sta te zingen en te dansen op het rode zand.
‘…Finally you come along
The way I feel about you it
just can't be wrong
If you only knew the way I
feel about you
I just
can't describe him oh no no….’
Ik paradeer de camper
weer in, ruk uit mijn rugzak de roodwitblauwe glitter outfit en trek hem aan.
Het is mijn Thaise souvenir die in de kast lag te verstoffen. De jurk die ik
twee jaar geleden heb gekocht toen ik wist dat we Thailand zouden inruilen voor
het land van ‘Priscilla Queen of The Dessert’. Hakken heb ik niet bij me, wel
sneakers maar die dansen ook prima.
‘….Finally it has happened to
me
Right in front of my face
My feelings can't describe it
ULURU is het decor van
het optreden. The Outback, The Red Centre, 3 uur vliegen vanaf Sydney, precies
in het midden van Australië. Ik ben meer een zee-(man)-mens, maar nu
we hier zijn is het overweldigend.
Finally it has happened to me
Right in front of my face
And I just
cannot hide it’
Ik haal nog twee
jurken tevoorschijn voor de meiden. ‘Kom op!’ zeg ik. ‘We maken een filmpje en dansen
voor opa en oma die vandaag 50 jaar getrouwd zijn!!’
Lachend zwaai ik naar
de touringcar die voorbij sjeest en de motorrijders die hun duim opsteken. De
rest van de vakantie gaat Priscilla niet meer uit ons hoofd. Lotus is er van overtuigd dat ze zingt: 'FAMILY it has happened to me'.
‘The Outback is heel
groen en helemaal niet heet’, constateert Morris.
Het is herfst dus de
maximum temperatuur is 30 graden. ’s Nachts wordt het zo’n graad of tien, maar
dan liggen we onder een dekbed. Als we ’s avonds na zonsondergang nog wat
drinken voor de camper, zien we op nog geen twee meter afstand een dingo
voorbij lopen. Het lijkt alsof het Rusty is, de overleden hond van de buren.
‘Boom, boom, boom,
boom, boom, zand, zand, zand, zand, zand’. Farah neuriet een mantra terwijl het
landschap aan ons voorbij trekt. Het is veel heuvelachtiger dan
gedacht en ‘Truffula-trees’ van The Lorax bestaan hier echt.
‘Gaan we dan weer naar
die grot van ‘De Oude Mensen’? vraagt Morris. Het is acht uur ’s ochtends en
gisteren heb ik samen met hem rondom Uluru gelopen in een kleine drie uur tijd
in de felle zon. Best pittig voor een jongen van zeven, maar ook fascinerend
omdat we verhalen verzonnen zoals de Aboriginals dat deden bij het zien van de
rots met verborgen geheimen. We realiseren ons hoe zwaar het moet zijn om hier
te overleven. Vliegen zijn er de hele dag, behalve als de zon ondergaat of als
je in de schaduw staat. We kunnen onze monden weer open doen zonder er één op
te eten dankzij de ‘Great Aussi Flynets’ die we na de eerste dag meteen gekocht
hebben. (Ook verkrijgbaar in roze voor Farah)
Die ochtend gaan we weer aan de wandel, maar dan met een Aboriginal gids die de verhalen
vertelt die echt alleen op die plek verteld mogen worden. De muur in de grot is
gebruikt als een soort schoolbord, en hij ontcijferd de betekenis ervan. We
zien de plekken waar gekookt, gegeten en geslapen werd, en waar ‘de oude
mensen’ die niet meer mobiel waren of ziek waren de tijd doorbrachten. Morris vond
het begrijpelijk dat zij als ‘proefkonijnen’ werden gebruikt als er ondefinieerbaar
voedsel was gevonden. Ze zouden anders toch als eerste doodgaan?
Natuurlijk beklimmen we Uluru NIET.
Het rijden gaat op de
automatische piloot. Om de zoveel kilometer staat een waarschuwingsbord
‘Floodway’, opmerkelijk in deze droogte. We zien de allereerste kangoeroe en
hij springt precies voor de camper. We raken hem, maar hij springt toch door.
Farah ligt op mijn schoot. Gelukkig slaapt ze en heeft ze niets gezien.
De koelkast van de
camper raakt leeg en moeten al weer terug na zes dagen omdat er weer gewerkt
moet worden en de scholen beginnen. The Olga’s, Kings Canyon, Mc Donnel, we
hebben het gezien, gevoeld en Aboriginals in Alice Springs in de supermarkt
geroken. The Outback is een andere wereld.
Op de laatste avond
weer terug in ‘Alice’ loop ik naar de supermarkt grenzend aan onze camping. De
drank zit achter slot en grendel. Ik word in de ‘bottle shop’ gelaten alsof ik
naar de gevangenis moet. Als ik naar buiten loop met mijn koude biertjes gaat
het slot er weer op. Buiten liggen Aboriginals als zwervers voor de deur. De slijter
komt me achterna en sluist me via de achterdeur weer terug naar de camping.
Het is triest. De
levensverwachting van Aboriginals lag op 90 en is nu gehalveerd doordat de
lijven niet bestand zijn tegen alcohol en suikers.
Terwijl wij helemaal
into RAW en ECO zijn, zouden onze wegen elkaar toch ergens ooit weer moeten
kruizen. Hoop dat de nieuwe generatie een brug kan slaan.
Finally it has happened to me
Right in front of my face
And I just
cannot hide it’
