'Who’s The King of the jungle? Who’s The King of the sea? Who’s The King of the universe and who’s The King of me?'
‘Wát zingen jullie??’ vraag ik aan Farah en Lotus als ze uit school komen.
Ze staan springend voor me. “Jesus is The King of the jungle. Jesus is The King of the sea. Jesus is The King of the universe and He’s The King of ME!
Europese vrijwilligers zijn uitgezonden via de christelijke Songkhla Church. Zij kunnen zingen, zijn enthousiast en geven les aan de kleuters. Waarom ze -in godsnaam- op onze International School terecht zijn gekomen is mij een raadsel. De school bestaat niet bepaald uit kinderen die onder de categorie ‘arme kindjes’ vallen, of toch wel?
‘I’m telling you: J-E-S-U-S Jesuuuuuuus!!!!’ Beide meiden hebben een gelukzalige blik in hun ogen.
Als ik de volgende dag op school kom en vraag wat zij mijn kinderen wijsmaken wordt er gelachen. Tarzan was toch de King of The Jungle?
Tijgermoeders, zo heten ze, aldus het artikel in het Volkskrant magazine. Aziatische moeders die het ‘als belangrijkste taak zien om hun kinderen te harden en weerbaar te maken in een competitieve maatschappij’. Eén rondje navraag bevestigd dat meer dan de helft van de studenten na school minstens twee uur bijles krijgt. De vader of moeder, of een speciaal daarvoor ingehuurde leraar perfectioneert het Thais, Engels, Chinees en Koreaans. Wereldburgers moeten het worden.
Extra lessen, de gehele zaterdag door, zijn heel gewoon. Daarnaast is muziek belangrijk. Met name de Koreanen en Thai waarderen het als je als 6 jarige een pianoconcert kan geven of de viool beheerst. Dit is echt een teken van status. Uiteraard heeft ‘de gewone Thai’ nog nooit een piano of viool gezien.
De eigenaresse van de succesvolle banketbakker, half Chinees half Singaporees, stuurt haar kinderen naar kostschool in Penang, Maleisië. De Chinees-Thaise moeder van Fa & Film, twee dikke Thaise jongetjes met vetharig bloempotkapsel, haalde vorig jaar haar zoontjes van school. De vier-en vijfjarige kleuters kregen te weinig huiswerk. Aan de zwemles hoefden zij niet mee te doen. Zij moeten later voor de ouders kunnen zorgen en de goedlopende zaak overnemen.
Met onze westerse blik lijken dit horrorverhalen. Als ik vraag aan de kinderen of er iets mis mee is om niet te kunnen spelen, kijken ze me vragend aan. Spelen kan toch op zondag? En op school in de pauze. Voor hen lijkt het geen probleem, studeren is het allerbelangrijkste in deze wereld. Zij krijgen de kans om het te doen, ze weten dat dit niet voor iedereen is weggelegd. Wat er gebeurd als ze niet hard genoeg studeren? Dan wordt er geslagen. Met de hand of met de stok.
Op onze school wordt niet geslagen. De leraar die is weggestuurd omdat hij zijn zelfbeheersing verloor geeft twee weken later les op een Thaise publieke school. Vijftig leerlingen in één klas. ‘Hoe doe je dat?’ vraag ik. ‘Oh, ze zijn heel braaf, en als ze niet meewerken dan stuur ik ze naar de Thaise leraar. Die heeft een speciaal hok waar hij stokslagen uitdeelt. Nee, niet op de handen, maar op het achterwerk. Als er niet geluisterd wordt en ik dreig met het wegsturen, dan smeken ze om te mogen leren.’ Het doet mij denken aan verhalen van mijn ouders, uit de jaren ’50 in Nederland.
De Ier die engels geeft op een andere publieke school vertelt dat hij mag slaan, op de schouder. Hij doet het niet, maar zag het wel gebeuren toen hij vanaf de eerste verdieping naar wat leerlingen zwaaide op de begane grond. De kinderen zwaaiden enthousiast terug en kregen vervolgens allemaal een klap van de thaise leraar die beneden stond. Naar een leraar mag je alleen 'waaien', met de handen tegen elkaar groeten. Hij was geschokt geweest.
De Koreaanse vader is predikant en heeft alles goed onder controle. Twee hardwerkende kinderen met goede schoolresultaten. ‘Natuurlijk krijg ik een pak slaag als ik niet goed mijn best doe’, zegt zijn 10-jarige zoon.
Gelukkig waakt Jesus The King of the jungle over deze kinderen, mits ze de zondagmis niet missen.
