Hi Halina, ik heb je telefoonnummer niet, dus daarom doe ik het maar zo. Ben je inmiddels weer een beetje bijgekomen van de jetlag? Het was gaaf om jou hier te zien. Zoveel moeite voor slechts vier voorstellingen La Voix Humaine tijdens het Sydney Festival.
Je rookte. Je vloekte en tierde met een harde G. Uniek om een stukje Nederlandse cultuur voorgeschoteld te krijgen met Engelse ondertiteling. Met je Mickey Mouse trui en Adidas broek deed je me denken aan één van mijn vriendinnen uit Amsterdam. Maar jeetje wat riep je met je gedweep veel weerzin op. Het hield maar niet op. Je wanhoop was overtuigend en irriteerde zoals het bedoeld was.
Je zag er geweldig uit op het einde in die wapperende blauwe jurk door de wind voor dat open raam. Het was een prachtig esthetisch beeld dat wat mij betreft nog wel langer had mogen duren, het had de sprong nog schrijnender gemaakt.
Ik zag je op die zondagavond bij de laatste voorstelling. De voorstelling was afgelopen en ook al waren we niet gaan staan toen jij boog, toch was iedereen onder de indruk. Staande ovaties kennen ze hier niet. Zelfs voor Cate Blanchett die schitterde in The Maids blijft men zitten, zo kan ik je vertellen.
Na afloop snakten we allemaal naar een borrel, maar de foyer was gek genoeg al gesloten. Ik dwaalde met mijn man en vier Nederlandse vrienden door de buurt die wij ook niet kennen. Het voelde alsof we over het Westergasterrein liepen in Amsterdam. Alles was verlaten. De bar iets verderop had iets treurigs met al die gokmachines en was de 10 dollar voor een biertje niet waard. We besloten naar huis te gaan, waar de oppas op ons wachtte en bier koud stond in de koelkast.
Ineens stond jij daar op de hoek op je hoge hakken. Het was surrealistisch om jou hier te zien. Het altijd wakkere en zwoele Sydney was in een donkere grauwe stad veranderd. Het leek op een filmset hoe je daar een beetje verloren stond onder het licht van de straatlantaarn met jouw crew.
Ik bedankte je voor de avond, complimenteerde je en vroeg wat je ging doen. Dat het wel heel vreemd was dat we niet in de foyer nog wat konden drinken. Ik wilde je meevragen, maar ons huis downtown was twintig minuten rijden. Je leek te aarzelen. Ik dacht dat je de hotspots wel zou kennen en je vast wel ergens op een feestje zou belanden via via. Je bent tenslotte one of the Netherlands’ leading actresses.
De rest liep al door naar de auto. Ik volgde en draaide me om. ‘Doei! Bedankt nog!’ Toen ik langs je reed toeterde ik nog een keertje.
Wat een gemiste kans. Je had zo mogen instappen, dan waren we dronken geworden en had je je wellicht meer welkom gevoeld. Wil je me de volgende keer bellen? Dan duiken we samen het nachtleven in.
Hug, Hanneke
