tante in Marokko

Kuhn Anawin staat zoals iedere ochtend, om half negen met ronkende motor voor ons huis. Vandaag draagt hij een Chae Guevara t-shirt. Hij zet de CD aan en tot onze verbazing horen we de Thaise versie van 'Ik heb een tante in Marokko'. Drie versies, gezongen door zijn kinderen, gecomponeerd door hemzelf. De 'Ah, ja, jippie' is veranderd in 'Ah, ja, happy' en de muziek is een vrije vertaling zodat hij geen last zal krijgen met Buma/Stemra. Hier word ik nou blij van. 

Iedere dag als hij de kinderen en mij naar school brengt, zingen wij onze eigen Hollandse- of de Gerda Havertong-versie (met lekkere 'r'). Anawin is overdag chauffeur, maar 's nachts… In het weekend is hij niet beschikbaar. Dan is hij de de leader of the band en neemt hij videoclips op met mooie Thaise dames. Hij zingt, maakt zelf muziek en treedt op. Hij is introvert, een kop kleiner dan ik en heeft nog nooit gezongen in de auto. Toen ik op een dag zijn nummer op de radio hoorde vroeg ik of ik zijn chauffeur mocht worden.

Om half drie haalt hij ons op bij school. Mijn dag als 'Teacher Heineken' zit erop en ik kijk uit naar het optreden dat we zullen bijwonen. Vanaf 16:00uur treedt Carabao http://en.wikipedia.org/wiki/Carabao_(band)   op in de Songkhla Zoo. Normaal kost een optreden een half maand salaris voor de gemiddelde Thai, vandaag slechts 50 THB (1euro). Carabao is de populairste Thaise groep aller tijden. De kinderen gaan mee, denken dat ze weer een snake-/monkeyshow gaan zien. Carabao betekent echter buffel en staat symbool voor 'vechten, hard werken en geduld'. De band bestaat sinds 1976, het zijn een stel oude rockers. 

Ik verwacht een massa aan mensen, maar alles is rustig als wij arriveren zodat we toch nog eerst de olifanten bananen kunnen gaan voeren. De zeehondentemmer steekt zijn duim op als ik vertel dat we naar Carabao gaan: 'Velly good!'

Als we de eerste akkoorden horen zeggen we de neushoorns ('neussnoorns', zegt Morris) gedag. Anawin laat niks merken, maar ik weet dat hij verrukt is om zijn 'collega's' te zien spelen. Er staan zo'n honderd man. Meer niet. Hoofden draaien om als we aan komen lopen. Het feest kan beginnen, denk ik. 

Waarom zijn er zo weinig mensen? vraag ik me af. Iedereen nog op school of hard aan het werk? De meest populaire band van Thailand krijgt het publiek niet aan het dansen, met uitzondering van Lotus die haar haar los gooit en rondjes draait. Farah houdt haar oren dicht. Na elk nummer klinkt er een beschaafd applaus. Ik voel dat ik baldadig wordt, wil joelen en springen. Wat zijn de Thai toch verschrikkelijk anders.

Na vijf nummers is het geduld van zowel de kinderen als dat van mij op. Laten we naar huis rijden en onderweg of daar uit ons dak gaan.

Anawin vraagt een copie van Marco's Borsato's 'De meeste dromen zijn bedrog'. Binnenkort dus wellicht zijn Thaise versie te horen.

Geen rice maar lice

De lachende tweeling met blond haar op de verpakking lijkt op Farah & Lotus.  Thaise Anti-Lice-shampoo met als modellen geen onschuldige Thaise meisjes, maar farang. Vooruit dan maar, wij blanke relschoppers nemen de schuld wel op ons. Ik bazuin het nieuws rond op school: mijn kinderen hebben LUIZEN.

De knappe Filippijnse juf vertelt me glimlachend dat ze er gisteren al een paar heeft weggehaald bij Farah. Ik wil vloeken, hou me in en vraag op mijn vriendelijkst waarom ze dat niet heeft verteld. Ze lacht.

Als ik de Koreaanse moeder verzoek om haar kind te checken, kijkt ze me verontwaardigd aan. Ik verontschuldig me, zeg dat ik haar alleen wil waarschuwen, onze dochtertjes slapen tenslotte tussen de middag naast elkaar op de grond. De grote zus van Ben10 (dit is echt de naam van de Thaise peuter) schudt haar hoofd en zegt lachend: geeft niks. (mai pen rai)

De hele situatie doet me denken aan toen wij in 2009 dengue-fever hadden en niemand elkaar hierover inlichtte.

De apotheker geeft me een plastic tasje met drie verpakkingen van de shampoo. In heel Songkhla lijkt geen luizenkam te vinden, misschien dat het daarom zoveel voorkomt? Met een briefje met de Thaise vertaling loop ik zoekend en zwetend over de markt. Nieuwsgierig komen de markt vrouwen op me af, ze lachen, roepen er nog iemand bij maar kunnen me niet helpen. Ik wordt van hot naar her gestuurd en uiteindelijk haalt er één van onder de tafel een doosje tevoorschijn. Voor 10cent per stuk ben ik drie luizenkammen rijker. Het voelt alsof ik voor de eerste keer condooms heb gekocht. Iedereen weet wat ik ga doen.

De huidarts kijkt me serieus aan, er valt een stilte. ‘En?’ vraag ik afwachtend.  ‘U mag alleen nog maar GOUD dragen’.  Ik dank hem op z’n Thais met een diepe buiging en een ‘waai’. Ik zeg lachend: ‘ik zal het doorgeven aan mijn man’.

De uitslag van de vierdaagse patchtest heeft uitgewezen dat ik naast een allergie voor nikkel, ook allergisch ben voor Thirium (rubber), Neomycin (in antibiotic creme) en Paraphenylenediamine wat in ALLE haarverf zit. Dit is mijn laatste redmiddel tegen de grijze haren die ik krijg als ik de lijst lees van de voedingsmiddelen die nikkelallergie bevorderen.

Garnalen, krab, mosselen, oesters. Haring, tonijn, makreel. Bruin brood, muesli, noten. Spinazie, tomaten, dadels, vijgen, pruimen, frambozen, ananas, appels, citrusvruchten. Bier en wijn, met name rood.

Als de eczeem blijft nadat ik ALLE contact vermijd met nikkel (ik kwam erachter dat ons Thaise bestek van nikkel is), dan zal ik een maand de bovenstaande producten moeten vermijden. Als de huid hierdoor verbetert dan mag ik één product per week weer gebruiken, en zien wat er dan gebeurd.

Ik neem een gin& tonic (zonder lime…) en ga eerst maar eens de luizen te lijf bij de kinderen.