Kinderen vertellen vrijwel nooit op de dag zelf wat er gebeurd is. 'Dat vertellen ze twee weken later', zo vertelde Ingeborg mij ooit.
Zo is het ook nu, twee weken na onze (witte)kerstvakantie in Nederland. Lotus heeft het over het verhaal van het ei met ham (?) dat Raffi haar voorlas. Ik luister naar 'Power' van Kanye West en hoor hem mee neuriën. 'Dat is het liedje van Luka!' zegt Farah als ik -per ongeluk- K3 aanzet. Als ik vraag: 'Wat zullen we doen?" zegt Lotus: 'Ik wil naar die hakken gaan kijken.' Ze bedoelt de rode schoentjes, in de Efteling. 'En bij de drie geitjes zagen we een spin!' zegt ze. 'Zeven', weet Morris. 'In Nederland wonen ál onze vriendjes!' Dat is zo.
In Amsterdam zagen ze in een skytrain. Als ze gevraagd werd wat ze wilden drinken was het antwoord: 'koud water'. Onderweg naar de verjaardagsvisite in Amersfoort vroeg Morris in welk we land we nu waren. Na de geslaagde logeerpartij in Nieuwleusen zei hij: 'Gaan we nu naar Nederland?' Amsterdam was ons vertrouwde thuishonk. Hoe trek je een jas aan? Wat is dat, thermo-ondergoed? Waarom plakt deze sneeuw niet? De vragen die eindeloos doorgaan bij onze kleuters, zijn beantwoord.
Nederland betekent voor mij opgaan in de massa met dezelfde lengte, even niet anders dan anderen zijn. Familie en vrienden vasthouden en zowel voor mij als de kinderen een goede boost Nederlandse Taal. Het weerzien was weer vertrouwd, alsof ik er woonde en Rudi 'gewoon' een maand offshore was. Mezelf nog meer verbonden voelen met m’n zus, in de van haar geleende leren wintergarderobe met uiteraard laarzen in plaats van FitFlops. Als het ware in een grote spiegel kijken die me door haar werd voorgehouden.
'Waarom wonen wij in Thailand?' vroeg Morris. 'Voor papa's werk.' 'Waarom werkt hij niet in Nederland?' Hij wilde geen afscheid nemen van Unai en het deed me pijn. Ik legde uit dat niks voor eeuwig is.
Voor ons als gezin blijft het een unieke kans en de juiste keuze omdat we nu bij elkaar zijn. We tekenen graag voor twee of drie jaar bij, op een andere plek. Rudi is aan het solliciteren, we hebben zin in een ander land.
Gisteren vertelde Marlane, de Amerikaanse antropologe die hier woont en
werkt, dat als je nieuwe plekken beleeft alsof je de culturele of sociale antropologie studeert en een zekere afstand bewaart, dat het dan overal goed is. We gaan ervoor!
Door de jetlag zijn we wat haperig op gang gekomen. De nieuwe juffen voor de kinderen zijn zo op het eerste gezicht oké en mijn lesplan voor de komende 2 maanden is weer klaar. De beschimmelde asbest platen als gevolg van de november storm zijn nog steeds niet verwijderd. Schijnbaar is er nog steeds een tekort aan mankracht of is het geld op? Het lijkt onmogelijk om meer inzicht in de situatie te krijgen door alle roddel en achterklep waar ik ver weg van wil blijven.
Ik focus me op mijn lessen en houd mijn kinderen in de gaten, meer kan/ wil ik op dit moment niet doen. De leerlingen zijn na een kerstvakantie gegroeid, vol enthousiasme en van één kreeg ik te horen dat ik nóóit weg mag gaan. Het blijft gaaf om ze een andere manier van kijken te leren.
Langs de straten zien we versieringen met konijnen. Ook in de supermarkt zie ik hazen op tshirts en de kinderen krijgen een konijnenmasker. 'De paashaas is in het land' zeg ik. 'Wat is dat?' vraagt Morris. Ik leg het vage verhaal uit van de lente, enne... jeweetwel, dan gaan we weer eieren schilderen enzo (chocola kun je hier niet verstoppen) Ondertussen vraag ik mezelf af of we vorig jaar hier ook een paashaas hebben gezien. Ineens moet ik hardop lachen, natuurlijk hebben de Thai niks met Pasen...... Het is volgende maand Chinese New Year! Het jaar van het konijn.
Afijn. Happy Chinese New Year alvast.
