We vinden
een Christmas beetle. Hij is bijna 3
cm groot, geel gekleurd met oranje, roze en groen. Hij schittert alsof hij in
gekleurd aluminium folie is gewikkeld. Door Papuas wordt deze kever verwerkt in
halskettingen of hoofdtooien alsof het diamanten zijn.
Farah durft
hem op te pakken. Zij wel. De kever vindt het prima en laat zich fotograferen
en weer op de grond zetten. Het boekje met ‘Dieren die we voor de eerste keer
zien’, komt al aardig vol.
De
paaltjesroute door een enorme verscheidenheid aan planten en bloemen, 'Botany Bay' genaamd, leidt ons
naar een historisch punt. In 1770 zagen de aboriginals hier het schip ‘The
Endeavour’ van Captain James Cook aankomen. Ook hij ontdekte als 40 plusser de oostelijke
kust van Australië. ‘Botany Bay’ is op dit moment de grote container terminal onder
de luchthaven van Sydney.
Wij zijn blij
dat we na deze ochtend wandeling een kiosk ontdekken, met goede koffie. We
bedanken de ouders van Vita dat ze ons deze plek hebben laten zien.
ONLY RESERVATION please
do NOT ask how to be a member and make reservation.
We reserve our right to
ask you to leave our restaurant if we reasonably believe our policies/mottos
are not understood.
Het verjaardags
diner van Vita vindt plaats in restaurant WAFU in Surry Hills. Guilt free
Japanese Food. Vita is een member en
mag daarom anderen meenemen. Voor twaalf man een $30 menu. De Japanse eigenaresse
annex kok annex serveerster bepaalt wat wij eten. De goede filosofie van het
restaurant is gebaseerd op het feit dat er teveel eten wordt weggegooid in een
wereld waar ook honger is. Je MOET daarom je bord leeg eten.
Als Yukako in
het kommetje van de miso soup nog één stukje zeewier ziet zitten, beveelt ze het
op te eten. No worries. Verrukkelijke
sushi glijdt met gemak naar binnen. Nieuwe smaaksensatie van boerenkool op z’n
Japans bereid. Ik krijg er geen genoeg van. Nog meer sashimi volgt en ik lach vriendelijk
dat het perfect is. We mogen ook geen sojasaus overlaten, dus dippen we nog een
keer en zakken daarna voldaan onderuit al nippend aan de sake.
Het
gezelschap is goed maar we worden behandeld als kinderen. Yukako komt
aangesneld met drie enorme schalen winterse stoofpot van rijst groenten en vis.
We kijken elkaar wanhopig aan. Ze
kijkt ons streng toe. We eten met tegenzin en ik begin me als een overvoerde
kalkoen voor kerst te voelen. Doggy bags zijn
hier verboden, tenzij je je eigen bakjes van huis meeneemt. Gelukkig heeft onze
jarige daar aangedacht… Tegen heug en meug eten we de verjaardagstaart gemaakt van
soja en groene thee.
Op
de wc hangt een bordje met daarop dat het ten strengste verboden is eten door de wc
te spoelen. Yukako zal wellicht ooit zelf een wc hebben moeten ontstoppen, verstopt door bruine rijst…
We rekenen
af en de Yukako dreigt 30% extra te rekenen omdat ze toch nog iets voedzaams op een bord
heeft zien liggen. Vriendelijk lachend krijgt Vita het voor elkaar dat ze dát
niet doet, maar Yukako zegt stellig dat géén van ons members mogen worden. Ik ben opgelucht. Als baldadige kinderen
staan we weer op straat.
De kerst zit
er al weer op.
Zaterdag met
twee meisjes in tutu’s naar Angelina Ballerina van The Operahouse geweest. Kicken om daar in de grote zaal te zitten.
Lotus vond het ‘wel leuk’, Farah vond het maar niks dat er niet in gesproken
werd zoals in de tekenfilm. ‘Ik doe het voor mezelf’, spreek ik mezelf toe als
we de trappen aflopen.
Oesters aan
het strand. Garnalen op de BBQ. Niet teveel, precies genoeg. De champagne
vloeide al in overvloed op de kerstborrel van de werkgever van Rudi.
Kerstontbijt bij onze lieve buren.
Kerst zonder
sneeuw. Kevers in plaatst van diamanten. Met familie veel te ver weg. Maar wel
met Rudi dit jaar.
MERRY XMAS
