Ik denk terug aan mijn schoolfoto’s. 1976 zal het geweest zijn. We kwamen net uit de zwemles. 25 kinderen met natte haren en rode wangen. Voor de gelegenheid had ik wel mijn gele communie-blouse aangetrokken. Op de foto van een jaar later hangen we over elkaar heen en wordt er zelfs bij de meester op schoot gezeten. Zelfgemaakte broeken van spijkerstof (het woord denim bestond nog niet?), of van ‘rib’ (corduroy!) met froezels aan de onderkant als de broek te kort was geworden. Een kleurrijke bende.
Op de klassenfoto van onze kinderen staan 20 kinderen keurig opgesteld. Meisjes in blauwwitte jurkjes en jongens met lichtblauwe polo en donkerblauwe broek. Op de voorste rij zitten 7 meisjes met benen netjes bij elkaar, de handen op de schoot gelegd zoals de koningin dat doet. De schoenen bepalen wie waar zit. (Ze hadden toch sport die dag?)
De juf staat fier rechtop. Alleen Lotus zit een beetje teveel voorover gebogen alsof ze op de wc zit.
De juf staat fier rechtop. Alleen Lotus zit een beetje teveel voorover gebogen alsof ze op de wc zit.
Ik kreeg het voor elkaar om samen met m’n beste vriendinnetje op de foto te gaan. “Jaha, wij zijn zusjes”. Ik herinner me mijn arm die om haar heen moest slaan van de fotograaf. Ik pieste bijna in m’n broek van het lachen. Ik sta met een rood hoofd op de foto en heb tranen in mijn ogen van het lachen.
Dat was niet de foto die mijn ouders dachten besteld te hebben.
Beschaafd. Zoet. Dat zijn onze kinderen op de foto. Het is mij in de afgelopen vijf jaar nog nooit gelukt zo’n foto te maken waarbij ze alle drie dezelfde blik hebben. Geen tongen eruit, duimen in de mond of weggedraaide hoofden. Je ziet alleen aan de schaafwond op Morris’ kin dat er bij ons thuis ook gevochten wordt.
Ze zijn het echt. De oma's zullen er blij mee zijn.
