Rudi is
na een week heelhuids terug uit Papua
Nieuw Guinea. Een collega mailt hem de foto’s van de Papuan Olive Python die is aangereden door een truck. De slang zal
inmiddels wel gekookt en verorberd zijn als feestmaal. Ik zie in gedachten
vrouwen met slangenleren tassen door het dorp lopen en mannen paraderen met
designer-peniskokers van écht slangenleer.
Kijk
naar die bek! Wat ís het??!! Het is dood. Bloed en slijm druipt eruit. De vrouw
staat er grijnzend naast. Ook haar tanden zijn rood, maar dan van het kauwen
van betel-nut, een verdovende lekkernij uit Papua Nieuw Guinea. Een jongetje -
wellicht haar zoontje- staat voor haar en houdt de staart vast. Hij heeft een
frons als Shrek.
Op de
andere foto zie ik zeven man sterk het beest vasthouden. Het moet wel vier
meter lang zijn. Het is het soort foto die je alleen uit geschiedenisboeken
kent, van ‘expedities in de jungle’, waarbij ‘de wilden’ een monster hebben gevangen.
Ze bestaan echt dit soort beesten…. Twee collega’s van Rudi staan op de foto.
Zij zien er uit als succesvolle Papoeaas in uniform in plaats van oude versleten
shirts.
‘Kijk
daar is ze!’ Ja, toegeven, ze is lang en mooi. Om de beurt mogen fans er naast
staan en met haar op de foto. Ja, glimlachen, kin iets naar beneden, hoofd
beetje schuin, ja, zo ja.
Het is
Vogue Fashion Night out, en Miranda Kerr schittert.
Rudi en
ik aanschouwen dit spektakel van Sydney by night. Niemand heeft mij verteld dat
het Business District die avond overspoeld is door modepopjes met designer-bags
en onmogelijk hoge hakken en korte jurkjes. Ik ben de enige in broek en platte
schoenen omdat ik ‘gewoon’ een borrel drink met mijn man. Hakken en Sydney gaan
voor mij niet samen. De wegen zijn te steil.
Hoe
groot kan het contrast zijn als we voor het nieuwe kantoor van Rudi staan. Het
is een rond gebouw dat lijkt op een spaceship. Alles van glas. Ook de liften.
Een open werkvloer. Collega’s klagen over gebrek aan privacy. ‘Laat ze maar
weer eens een maand op de boortoren werken en slapen’, bagatelliseert Rudi.
Ik hou
van de verschillende werelden waar we allemaal in leven, werelden die toch
steeds weer samen komen.
Ik koop
een print van het kunstenaarsduo Kozyndan ‘The Flooding of the Prinsengracht’. www.kozyndan.com/tags/browse/amsterdam Het schilderij lijkt verdacht veel op de ansichtkaart die ik in het voorjaar
aan Rudi heb gestuurd. In Nederland zou ik zo’n print nooit kopen, maar het
voelt goed om hier wat Dutch design aan de muur te hebben hangen. Alsof je even
naar Ramses Shaffy’s ‘Stil in Amsterdam’ luistert, en even weg kan mijmeren.
De
familie is al weer vertrokken, we
koesteren de twee intense weken die voorbij
gevlogen zijn. Sinds ze weg zijn besef ik hoe we hier op onze plek zijn.
Schijnbaar heb ik toch een stuk goedkeuring of erkenning nodig om me écht te
kunnen overgeven. We wonen hier nu één jaar, en terugkijkend realiseer je pas
weer hoe lang het duurt om te settelen, maar we doen het goed met z’n vijven.
Sydney
is anders dan gedacht, zo krijg ik te horen van mijn zus en moeder. Sydney is prachtig!!
De heuvels zijn toch bergen. De parken zijn ‘echte natuur’. De bomen zijn
indrukwekkender en de tropische vogels verbluffend. Het licht is fel en de
lucht is blauwer dan waar dan ook. Ik ben meer dan trots als we de ferry pakken
aan het einde van de straat pakken en nog geen paar minuten later de Harbour
Bridge zien en langs The Opera House varen. Onze wangen flapperen van de harde
wind, we stralen allemaal. Oma met alle kleinkinderen op een bankje. Dit soort
plaatjes zijn goud waard.
Sydney
is op dit moment duurder dan ooit. Alles
is duur. Maar de koffie is écht goed, de sandwiches ook en uiteraard wijn en
alles wat uit de zee komt. Wij hebben ons er al bij neergelegd, maar met gasten
wordt je weer bevestigd in de waanzin van dit alles. De huur van ons (kleine) huis
is ruim twee keer zoveel als in Nederland en met heimwee denken we soms terug
aan ons riante huis in Thailand… Rudi en ik slapen twee weken op de bank, de
kinderen delen met z’n vijven één kamer en moeder en dochter slapen voor het
eerst sinds jaaaren weer in één bed. We lachen erom.
‘Die
film heb ik wel 5 keer gezien met je vader’, verzucht mijn moeder als we bij
The Opera House een affiche zien van ‘South Pacific’. De volgende avond zitten
we samen in de voorstelling, een musical met liedjes die ik mijn moeder hoor
mee-neuriën en ik tot mijn verbazing ook blijk te kennen. Zal ik wel bij mijn
opvoeding hebben meegekregen.
Ondertussen
krijgen wij weer een spiegel voorgehouden over hoe wij onze kinderen opvoeden. Oma
die voorleest. Oma die de kinderen naar school brengt. Oma die oppast. Zo fijn
dat het eindelijk kan. Het is ontroerend om Morris te zien met zijn grote neef.
Hij vindt álles leuk aan hem. Ze delen een eenpersoonsbed omdat ze het zo
willen. Raffi leest voor in het Nederlands, Morris leert hem Engels. Malika/
Liv knuffelt de meiden en is blij als we e i n d e l i j k naar Bondi Beach
gaan waar ze vol vertrouwen het water in gaat met haar boogie board. In geval
van nood kan ze altijd gered worden door een lekkere lifesaver en komt ze
wellicht op TV? Even later zien we dolfijnen voorbij springen.
Met
Mariette beleef ik weer goede yoga-champagne-party-werk-fun-momenten en praten
de Double Bay mums (& dads) nóg over de wonderbaarlijke uiterlijke
gelijkenis. Ze beseffen nu hoeveel ik haar kan missen.
Zullen
we morgen gaan whale-spotten? stel ik voor. We zien op het Australische nieuws
dat er een walvis is aangespoeld. Waarschijnlijk was hij ziek en is hij
gestorven op zee. De springvloed heeft het jonge beest in de rock pool aan de kust gespoeld. Een rock pool is toch iets anders dan ‘een
zwembad’ zoals het 8uur journaal in Nederland meldt.
De
volgende ochtend zien we een blubbermassa die al in stukken is gesneden. Het
stinkt. Een hijskraan grijpt de zanderige stukken vlees alsof er beesten worden
afgevoerd met gekkekoeienziekte. Er lopen mannen in witte pakken. Niemand mag
het water in vanwege kans op besmetting of vanwege haaien die op het karkas af
komen.
Het
gebied is afgezet. De ramptoeristen zwijgen, wij fluisteren.
De
foto’s die we maken zijn wellicht niet voor in het vakantiealbum...
