Widowmakers noemen ze het.
De 20 meter hoge gumtree in tuin van
onze oude buurvrouw heeft alweer een tak van zo’n twee meter verloren. Het is
niet de reden van het verlies van haar man, maar het is levensgevaarlijk, ook
voor ons. De boom moet om.
Toen wij bijna een jaar geleden ons huis betrokken waren we verrukt te zien
dat wij een echte originele eucalyptusboom deelden met onze buuf. Een
gigantisch groot Australisch icoon. Geen koala’s in onze achtertuin maar wel
possums en papegaaien. Goed voor de schaduw in de zomer, zo zei men. Echter de
afgelopen zomer was (ook) hier de natste in 59 jaar, momenteel is het winter,
dus wij vinden iets minder schaduw niet zo erg.
De Tree-fellas staan ‘s ochtends
voor de deur. Drie man sterk in fel rode T-shirts met het Australische accent
dat wij in onze buurt niet echt horen. Ze moeten vanaf onze tuin aan het werk
omdat de tuin van de buurvrouw een jungle is. Eén klimt omhoog, uiteraard
gezekerd, met kettingzaag in de hand. Er wordt een touw om een tak gegooid,
vast getrokken, afgezaagd en door twee man sterk naar beneden getakeld. Fijn om
naar te kijken, zowel voor de kinderen als voor mij. ‘Goed beroep als je net als jij, van
boomklimmen houdt’, zeg ik tegen Morris.
Een man met verwilderd haar steekt zijn hoofd om de poort. ‘Welk huisnummer
is dit’? schreeuwt hij. Hij is woedend omdat de boom omgaat. De boom staat in
de tuin van de buren roep ik hem na. Hij gaat ons aanklagen.
De oude buurvrouw woont hier al 45 jaar en kijkt met weemoed naar de
afgezaagde takken. Het is triest om te zien, alsof ze een stuk van haar
weghalen. Even later staat er een man van de gemeente op de stoep aan wie ze de
kapvergunning overhandigd.
De Treefellas zijn twee dagen
bezig en laten een tuin vol zaagsel achter. Wij hebben weer openhaard hout en goede
bijzettafels. Die avond lijken de papegaaien extra hard te schreeuwen om hun favoriete hangout.
Bij de Woolworth/ Woolies, de Appie op z’n Australisch, zie ik een
kerstboom. Celebrate Xmas in July. Bij
Bondi-Beach is een schaatsbaan. Mensen stuntelen met één hand aan de reling. Het is 17 graden en de zon schijnt. Een stuk
verderop hebben de kinderen een zeehond gesignaleerd op de rotsen. En nóg een
walvis. Winter in Sydney.
‘Is dat de optocht van Sinterklaas?’
Lotus kijkt over mijn schouder mee op mijn iPhone naar een piepklein NOS journaal.
Ik moet lachen en vertel haar dat dat de Vierdaagse is. Ruim 40.000 man op de
been. Via een chip kan ik van mijn oud-studiegenoot volgen hoeveel kilometer
zij in welke tijd heeft afgelegd. Hoe gaaf. Dit is wandelen anno 2012.
Over twee weken lopen Rudi en ik tussen 80.000 man de City2Surf. Iets
minder kilometers dan de Vierdaagse. We starten bij Hydepar Central Business District, waar Rudi werkt en gaan via William
Street tot aan Bondi Beach.
Wij kijken er naar uit omdat m’n moeder met m'n zus en kinderen ons komen
aanmoedigen. Eindelijk na een jaar, ons eerste familiebezoek.
