Onze nieuwjaarsduik
zit er al weer op. Mijn held was de enige in de mensenmassa op Maroubra Beach
met UNOX-muts. Ik weet het, het is niet eerlijk. 32 graden met zon in Sydney,
tegen 7 graden met regen in Nederland. De oliebollen van gisteren smaakten nog
prima met de bubbels soda water in plaats van champagne.
Oud & Nieuw
in Sydney betekent: geen vuurwerk op straat, maar vuurwerk shows op
verschillende plekken in de stad. Een alcohol verbod in sommige parken/ stranden
waar mensen zich verzamelen om het vuurwerk te zien. Politie controleert of de
fles water toch geen wodka bevat. Het vuurwerk verbod is sinds 25 jaar van
kracht, dus men weet niet beter dan dat je met z’n allen naar dit evenement
gaat kijken en na afloop naar huis gaat. Nu nog ondenkbaar in Nederland.
Shark-island. Dat was de locatie voor ons om het nieuwe jaar in te luiden. Een piepklein
onbewoond eiland in de haven van Sydney. Een national park zonder elektriciteit en waar het strikt verboden is
om iets van vuur mee te nemen. Geen kaarsen of fakkels en zelfs geen
sterretjes. De belachelijk dure kaarten om naar het eiland te gaan zijn een
bijdrage aan de 6,3 miljoen dollar die in 20 minuten de lucht in gaat. De
kosten worden schijnbaar verantwoord dat het uiteindelijk $4 per toeschouwer
kost en dat het $156 miljoen dollar oplevert voor de locale economie. Onder het
motto: ‘nu we hier toch zijn/ alles voor de eerste keer’ ben ik toch blij dat
ik kaarten heb weten te bemachtigen.
De pont vanaf
Rose Bay (kwartier lopen vanaf ons huis) brengt ons om 18:30 uur naar het
eiland dat zo genoemd is omdat het de vorm van een haai heeft. Meer dan 700 man
met proviand, eskies (koelboxen) en picknick kleden, de toegestane responsible amount of alcohol en
zaklantaarns. ‘Hij was de buurjongen in Amsterdam naast jouw kantoor’, zegt een
Nederlands meisje tegen mij. Ik kijk hen vragend aan, en realiseer me dan dat
hij denkt dat ik mijn zus ben. It’s a
small world.
Het uitzicht
vanaf het eilandje is adembenemend. De zon zien we ondergaan achter het Opera House en de Harbour Bridge en het business
district. We toosten met onze buren en blijven maar foto’s maken omdat we
beseffen hoe uniek dit is. De kinderen spelen nog wat op het strandje met
zaklantaarn in de hand op zoek naar krabbetjes. Perfectie bestaat.
Om 21:00 is er
een vroege vuurwerkshow voor de kinderen. We zien we naast prachtige fonteinen
ook een vuurwerk-koala en krab en met wat meer fantasie een platypus in de
lucht. ‘En broccoli’, zegt één van de kinderen als er een groene bol verschijnt.
‘En bloemkool!’ Na afloop kruipen de meiden in hun slaapzak en staren we samen
nog naar de sterrenhemel. Gelukkiger kan ik niet zijn. Farah slaapt binnen drie
tellen. Lotus probeert de sterrenbeelden te herkennen. De zuiderster is
zichtbaar. Ik zie 'het pannetje'. ‘En daar: een oester!’ zegt Lotus. En dan: ‘Mama,
waarom slapen we eigenlijk nooit meer in een hotel?’
Ineens is het
middennacht. Geen countdown maar een verlichte hemel en twintig minuten lang
genieten we van de show die over de hele wereld wordt uitgezonden. Het voelt
goed om als eerste 2013 in te gaan! Rudi en ik zoenen, maar de Australiers om
ons heen lijken het vuurwerk belangrijker te vinden dan met je familie/ vrienden
te toosten op een gelukkig nieuw jaar. Het is rustig zonder carbid en muziek.
Na afloop weet men niet hoe snel men weer moet inpakken en naar de pont lopen.
Wij knallen met onze vrienden nog een fles open en nuttigen op ons gemak een
glas waardoor we de boot missen. De tweede pont na enen neemt de laatste
party-gangers mee.
Het grote
voordeel van het vuurwerk verbod is dat het veilig is om met kinderen om half
twee ’s nachts terug naar huis te lopen/ fietsen/ steppen, al lijken wij de
enigen gekken te zijn die dat doen…. Het is een totaal ander soort feest
doordat het zo stil op straat is zonder rotjes en gillende keukenmeiden. De enige die
herrie maken zijn wij Nederlanders die van reuring houden en een dronkenlap.
Honderden mensen lopen over straat omdat er geen taxi’s te krijgen zijn.
Thuis houden we
nog een after-party met ijs voor de kinderen ‘want we hadden nog geen toetje
gehad’. Morris heeft het de hele nacht volgehouden op slechts 1blikje cola.
Adrenaline van geluk, net als wij.
Kerstmis 2012 was gelukkig niet cold & lonely, omdat we uitgenodigd
waren bij vrienden van school die ons verwenden met een traditioneel Engelse kalkoen en wij vertelden over kerst in Nederland. Terwijl wij op Spotify naar de Aussie Jingle
Bells versie luisterden, kwamen op mijn People
List de nummers van familie & vrienden voorbij. ‘Christmas was a friend
of my’, ‘Joy to the World’, ‘Driving home for Christmas’, ‘Last Christmas’ en
‘2000 miles’. Een enkeling luisterde naar ‘Tired of being alone’.
Tegelijkertijd
kwamen op Facebook de foto’s binnen van de eerste kerstontbijten- brunches en
diners. Niks is fijner dan even bij elkaar binnen te gluren. Wie eet wat en zit
waar, bij vrienden of toch bij de schoonfamilie? Vrolijk, vermoeid, verliefd, verkouden,
verwend of verdrietig? Met Iphone in de hand om de verveling te verdrijven of
toch een glas champagne? Wie heeft de meest hysterische boom? Wie heeft alles
ontvlucht en zit op een tropisch eiland? Hoeveel wordt er onder het eten
ge-whatsappt of ge-wordfeud?
Het gevoel van 'iets missen' wordt kleiner nu we op oneindig veel plaatsen tegelijkertijd kunnen zijn
dankzij de huidige technologie. Al blijft huilen via de Skype bij het horen van
aangrijpende gebeurtenissen als een scheiding en het plotseling overlijden van
een jeugd-vriendinntje, verschrikkelijk. Ik blijf een voorstander van het af en
toe moeten kunnen opbeamen.
...
Ik ben blij dat
ik vanochtend om 10:00uur (24:00 Nederlandse tijd) wakker word gebeld door mijn
ouders die samen op de bank zitten. Dankzij Skype kan ik het Bossche vuurwerk zien bij hun de straat. We kunnen elkaar niet verstaan van de
herrie. Ik maak een hartje in met mijn handen en blaas handkussen naar
Nederland.
GELUKKIG
NIEUWJAAR ALLEMAAL!
