'Misschien slaapt ze wel 100 jaar?' fluistert Lotus.
Ik ben geprikt. Naalden in mijn voeten, handen, hoofd. Ik glimlach. Het gaat vanzelf. Het lijkt alsof ik zweef.
Ik heb wat extra steun nodig bij het landen hier in Sydney. Bijna een maand hier en het gevoel alsof ik er nog niet in pas. In een stad waar alles perfect lijkt, perfect is, lijkt strijdlust overbodig en mis ik de energie om de boel op te starten.
Ik snuif de wierook op. Het witte licht in het tuinhuis van de acupuncturist herinnert me aan onze zweefwoning in Amsterdam. Deze stad lijkt op Londen, op New York, op Barcelona, op Amsterdam…zonder mijn vrienden en familie.
In Thailand was alles anders dan Nederland waardoor ik me op een andere manier kon focussen. Deze westerse wereld schept verwarring, de afstand wordt ineens heel groot en ik krijg koud water vrees. Ik ben er licht in gestapt. Iedereen zei toch dat Sydney fantastisch is?
‘Over een week ben jij van de koude handen en voeten af’, zei de acupuncturist.
Hij heeft gelijk.
Het is maandagmorgen. Ik lig op zijn behandelbank in het witte tuinhuis. De naalden zitten in mijn rug. Farah en Lotus spelen doktertje op de Thaise mat in de tuin met Boeddhabeeld. De ochtendzon verwarmt hen direct en mij door het raam. Het is geruststellend om zo te kunnen liggen, gedachten te laten komen en gaan, terwijl zij samen doorkeuvelen. Ik voel me warm en geborgen.
Door het gat in het hoofdeinde van de massagebank aanschouw ik bloemetjes in het kommetje. Pril, nieuw begin. Mijn ogen zijn weer open gegaan. Bewust dingen opnemen en te laten zakken. Op de Dvd-speler lees ik: PLAYED MUSIC: 'de gehoorde stilte', in het Nederlands.
‘We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal, helemaal!’ zong ik met broer en zus als we onderweg waren in onze witte eend. We zijn er. Bijna.
‘Nog een paar keer terugkomen. Detoxen. Ruimte creëren, opruimen en plek maken voor nieuwe dingen.’
In huis verschuif ik de meubels. Vaste plekken moet ik maken zodat in de vroege ochtend onrustige zoektochten naar sleutels, mobiles en de verplichte school-hat kunnen worden voorkomen. Vijf man die allemaal een eigen stukje willen, zorgt voor territoriumdrift. Ik ben ongeduldig en snel geirriteerd. Ik weet dat het tijd kost om uiteindelijk allemaal onze plek te vinden.
Afgelopen vrijdag werd er op school van Morris Fathersday Breakfast gehouden van 7:30 – 8:45. Ik had braaf het formuliertje ingevuld dat wij graag wilden deelnemen en betaalde het bedrag van $20. Er was een professionele mobile koffiekraam met de lekkerste cappuccino’s, long blacks, bacon & eggs, croissants, muffins, aardbeien en verse sapjes. Ik stond in de rij van de koffie en bekeek de vaders. Strak in het pak, allemaal niet de jongste meer (grijs, kaal, maar wel getraind), een enkeling in sportoutfit (papa dag?) De kinderen mochten joelend vliegtuigjes -door vader gevouwen- gooien naar het hoofd van de school.
Ik vroeg toen ik mijn tweede koffie op had aan Rudi: ‘waar blijven toch alle moeders?’ en terwijl ik het vroeg voelde ik dat mijn hoofd rood werd. Fathersday……daar had ik helemaal niet bij mogen zijn.
Wrong place…..
Deze European blijft volgend jaar met Vaderdag lekker in haar bed liggen.
Vrijdag komt Rudi weer terug uit Papua Nieuw Guinea. Ik ben al wakker, maar zal doen alsof ik nog slaap.
