De lucht is fris. De lucht is blauw. Helder. Ik snuif Sydney op. We zijn er!
De A380 airbus van Singapore Airlines heeft ons in nog geen 8 uur van Singapore naar de plek van bestemming gebracht. ‘De beste keuze qua Airlines’, aldus Mart. “Gewoon Singapore Sling bestellen, schat”, zei hij.
Zweedse & Italiaanse dramafilms, ‘Kungfu Panda 1&2’, ‘Rio’ en ‘Princess and the frog’ hielden mij en de kinderen de hele nachtvlucht bezig op de achterste bank. Het hele vliegtuig sliep, maar wij kropen met z’n allen op drie stoelen en ik bestelde nog een cocktail in dit super-de-luxe toestel.
‘Liefde is: met drie kinderen naar de andere kant van de wereld vliegen’, was de sms van m’n moeder. Zo voelde het. Natuurlijk was het afscheid zwaar geweest van drie generaties op Schiphol. Het liefste had ik ze meegenomen.
We bekijken de wereldkaart op het schermpje voor ons. Amsterdam-Singapore was precies 12 uur vliegen. Tien uur geslapen in het airport hotel en uitgerust doorgevlogen. We hadden niet eens tijd gehad om een duik in het zwembad te nemen.
We zoomen in op Sydney. ‘Daar is de haven, the Operahouse, het business disctrict waar Rudi vanuit een wolkenkrabber de toren aanstuurt in Papua Nieuw Guinea en daar in Double Bay is ons huis. Vlak bij het water. ‘Je kan zo naar de overkant springen!’ zegt Lotus als ze Port Jackson ziet.
‘Waar zijn we nu dan?’ vraagt Morris. We vliegen boven Australië’, zeg ik.
‘Da’s ook niet ver, je zei dat het ver was.’
Hij baalt dat hij ‘Rio’ niet kan afkijken.
Ik ben zenuwachtig als we bij de douane staan. Straks komen we er niet in, had ik toch een uitdraai van ons 427 visum moeten hebben. In Nederland leek het er op dat Farah& Lotus waterpokken hadden, maar nu waren ze wel weer ok. De paspoorten werden gescand, en door!!! Yes.
‘Any fruit, food or vegatables?’ ‘NO.’ We konden doorlopen met onze schone schoenen.
Rudi!!
Huurauto.
Huis.
Madness zingt: Our house, in the middle of the street. We zingen met zn vijven.
Het huis is geweldig. Een soort Daltons-huis uit de jaren ‘20 in Londen met een ‘Avatar boom’ aan de overkant. Naald en loofbomen. Een denne-, palm-en eucalyptusboom in onze achtertuin, een bizarre mix van veel groen.
Vijf minuten lopen naar het strandje en de haven van Double Bay, het vertrekpunt van de pont. Waar mensen in korte broek lopen en sommigen met laarzen en dikke truien. Het is fris maar zonnig. Wintersport lucht met rondvliegende papegaaien.
Rudi neemt ons mee naar Watson Bay, 10 minuten rijden van ons huis. Ik voel me alsof ik op het zuidelijkste puntje van Bali sta en een cecak-dans ga meemaken bij zonsondergang. Duizelingwekkende rotsen. Water dat met een enorm geweld tekeer gaat.
De kinderen spelen in de speeltuin en ik krijg een telefoonnummer van een Engelse die sinds 4 jaar hier woont. ‘My husband is dutch, call me any time’.
We eten ‘fish&chips’ in de baai bij zonsondergang waar Farah het eerste in het water gaat pootje baden en Morris een soort Opera House bouwt in het zand.
= geluk.
’s Avonds is het vroeg donker en kruipen we op de Thaise kussens bij de verrijdbare verwarming die Rudi gekocht heeft. Mn neus is koud, maar m’n koude handen en billen worden snel verwarmd.
Het ‘Tell Sell-luchtbed’ brengt me uiteindelijk in een coma. De kinderen slapen 15 uur met een onderbreking van een uurtje om 3 uur ‘s nachts. We dragen sokken in bed, en trekken een trui aan. Ik heb na 3 jaar Thailand weer eens mijn thermo jack aan uit IJsland in huis.
Maandag 8 augustus
‘Nice chickens’, zegt een leuke man als ik oversteek met m’n drie kinderen. Inderdaad, iiiiedereen is hier aardig ;-) Het is waar. Op dag 2 weer een telefoonnummer van een moeder in het park gekregen. Altijd handig om wegwijs te worden.
IKEA bezorgt de slaapbank die we gisteren hebben gekocht. Voor als er gasten komen. Ik hoop het. Zou het aan iedereen willen laten zien.
