‘Oranje?!’ zei Farah toen ze het pakje open maakte. ‘Ik hou helemaal niet
van oranje!’
Tante Jolanda was zo lief geweest om vijf T-shirts op te sturen naar de
andere kant van de wereld, zodat wij -geheel in stijl- de wedstrijden zouden
kunnen zien. Farah deed er nog een schepje bovenop. ‘Ik ga toch nooit naar
voetbal?’ Daar had ze gelijk in… Ik snoot haar neus. We hadden hier geen last van
Oranje koorts.
Rudi was de enige die om 4:00 ’s ochtends is opgestaan en de taxi naar de
kroeg heeft genomen. Helaas. Het heeft niet mogen baten. Terwijl de zon op kwam in Sydney, zag hij de ondergang op groot scherm.
WHALE 3 x 2 = 6! Farah.
‘Mama, vertel nog een keer van toen ik in jouw buik zat en jij voor de
eerste keer walvissen zag in IJsland?’ vraagt Morris.
We zitten op de boot met 35 toeristen en varen de Sydney Harbour uit. We
zijn nog geen mijl uit de kust als de kapitein de eerste twee walvissen
signaleert. Water spuit omhoog, we zien twee donkere ruggen, twee staarten en
weg zijn de 12-16 meter lange beesten.
De minuten daarna is het wonderlijk stil op de boot. Zelfs de luidruchtige
amerikaanse meiden in te dunne jasjes houden hun mond. Iedereen tuurt de
horizon af, met camera of iPhone in de hand. Vijf minuten blijven de
bultrugwalvissen onder water om elders weer naar boven te komen en adem te
halen.
Lotus is door de wiegende golven in slaap gevallen in Rudi’s armen en Farah
hangt tegen hem aan. ‘Gaan we nu naar huis?’ vraagt ze.
Morris staat voor op de boeg. Capuchon op, want de zon schijnt maar het is
KOUD. Ik ben warm dankzij mijn thermo-ondergoed.
‘Ja!! Weer twee.’ En even later nog twee. We juichen.
Het lijkt wel de Pacific Highway voor walvissen. Morris is teleurgesteld
als we 2 uur later terugvaren. De kapitein had laten weten dat er verderop nog
een groep van 4 walvissen zou zwemmen. Die zijn aan onze blik ontsnapt. Later hoor ik dat er die dag in totaal 26 walvissen zijn gesignaleerd.
In een warm bed met kruik, lezen we walvis boeken en verbazen we ons samen
hoe ze ooit met roeibootjes deze beesten konden vangen.
Ik kom terug van de Kundalini Yoga en Mul Mantra schalt door de speakers.
Snatam Kaur zingt Long Time Sun en het effect op de kinderen is altijd
wonderlijk als ze mantra’s horen. Het maakt ons allemaal rustig.
Saaaat (adem in), nammmm (adem uit). Chant ik.
HEeeee (adem in), MAaaaaa (adem uit). Chant Farah.
IKEeeee (adem in), Aaaaaaa (adem uit). Chant Lotus.
Ik zie ineens de beste reclame voor me.
Inmiddels ben ik Double Four geworden, woon in Double Bay en voel me Double Happy met de mensen die we inmiddels om ons heen hebben verzameld. Het feest op hoge hakken met mijn echte liefde een de fijne mix van mensen was goed, al ben ik twee keer omgevallen. Lag het aan de sterke margarita’s of miste ik Margriet?
