EEN LOSERES IS.....

Ik kreeg De Leukste Scheurkalender opgestuurd door Margriet. Met dank aan Fedor voor de extra tekening. Ja, ik ben een loseres. 


Laat allen morgen om 14:00 uur de kurken knallen, dan proosten we samen!!

HAPPY 2012 allemaal :-)

EEN LOSERES IS....iemand die in Australie gaat wonen terwijl ze eigenlijk bij haar vriendinnen in Nederland wil zijn.....

Christmas beetles of diamanten

We vinden een Christmas beetle. Hij is bijna 3 cm groot, geel gekleurd met oranje, roze en groen. Hij schittert alsof hij in gekleurd aluminium folie is gewikkeld. Door Papuas wordt deze kever verwerkt in halskettingen of hoofdtooien alsof het diamanten zijn.

Farah durft hem op te pakken. Zij wel. De kever vindt het prima en laat zich fotograferen en weer op de grond zetten. Het boekje met ‘Dieren die we voor de eerste keer zien’, komt al aardig vol.

De paaltjesroute door een enorme verscheidenheid aan planten en bloemen, 'Botany Bay' genaamd, leidt ons naar een historisch punt. In 1770 zagen de aboriginals hier het schip ‘The Endeavour’ van Captain James Cook aankomen. Ook hij ontdekte als 40 plusser de oostelijke kust van Australië. ‘Botany Bay’ is op dit moment de grote container terminal onder de luchthaven van Sydney.

Wij zijn blij dat we na deze ochtend wandeling een kiosk ontdekken, met goede koffie. We bedanken de ouders van Vita dat ze ons deze plek hebben laten zien.

ONLY RESERVATION please do NOT ask how to be a member and make reservation.

We reserve our right to ask you to leave our restaurant if we reasonably believe our policies/mottos are not understood.

Het verjaardags diner van Vita vindt plaats in restaurant WAFU in Surry Hills. Guilt free Japanese Food. Vita is een member en mag daarom anderen meenemen. Voor twaalf man een $30 menu. De Japanse eigenaresse annex kok annex serveerster bepaalt wat wij eten. De goede filosofie van het restaurant is gebaseerd op het feit dat er teveel eten wordt weggegooid in een wereld waar ook honger is. Je MOET daarom je bord leeg eten.

Als Yukako in het kommetje van de miso soup nog één stukje zeewier ziet zitten, beveelt ze het op te eten. No worries. Verrukkelijke sushi glijdt met gemak naar binnen. Nieuwe smaaksensatie van boerenkool op z’n Japans bereid. Ik krijg er geen genoeg van. Nog meer sashimi volgt en ik lach vriendelijk dat het perfect is. We mogen ook geen sojasaus overlaten, dus dippen we nog een keer en zakken daarna voldaan onderuit al nippend aan de sake.

Het gezelschap is goed maar we worden behandeld als kinderen. Yukako komt aangesneld met drie enorme schalen winterse stoofpot van rijst groenten en vis. We kijken elkaar wanhopig aan.  Ze kijkt ons streng toe. We eten met tegenzin en ik begin me als een overvoerde kalkoen voor kerst te voelen. Doggy bags zijn hier verboden, tenzij je je eigen bakjes van huis meeneemt. Gelukkig heeft onze jarige daar aangedacht… Tegen heug en meug eten we de verjaardagstaart gemaakt van soja en groene thee.

Op de wc hangt een bordje met daarop dat het ten strengste verboden is eten door de wc te spoelen. Yukako zal wellicht ooit zelf een wc hebben moeten ontstoppen, verstopt door bruine rijst…

We rekenen af en de Yukako dreigt 30% extra te rekenen omdat ze toch nog iets voedzaams op een bord heeft zien liggen. Vriendelijk lachend krijgt Vita het voor elkaar dat ze dát niet doet, maar Yukako zegt stellig dat géén van ons members mogen worden. Ik ben opgelucht. Als baldadige kinderen staan we weer op straat.

De kerst zit er al weer op.

Zaterdag met twee meisjes in tutu’s naar Angelina Ballerina van The Operahouse geweest. Kicken om daar in de grote zaal te zitten. Lotus vond het ‘wel leuk’, Farah vond het maar niks dat er niet in gesproken werd zoals in de tekenfilm. ‘Ik doe het voor mezelf’, spreek ik mezelf toe als we de trappen aflopen.

Oesters aan het strand. Garnalen op de BBQ. Niet teveel, precies genoeg. De champagne vloeide al in overvloed op de kerstborrel van de werkgever van Rudi. Kerstontbijt bij onze lieve buren.

Kerst zonder sneeuw. Kevers in plaatst van diamanten. Met familie veel te ver weg. Maar wel met Rudi dit jaar.

MERRY XMAS

Wordfeud en Wallabys

Bart has send you a WORDFEUD invitation.

Het is 6:30 uur als ik wakker word en m’n iPhone oppak. Bij hem is het 20:30 uur, dus we hebben nog wel even. Tussen het douchen en het smeren van de boterhammen voor de lunchbox van de kinderen heb ik al weer 3 zetten gedaan. ‘Leuter’ voor 69 punten. ‘Teef’ als antwoord. Ondertussen word ik ingemaakt door m’n ex buurman Bob. Ieder potje dat boven de 400 punten komt is geslaagd. ‘Keur’. ‘Bekeur’. ‘Bekeuringen’.

Een snelle chat over het pakket van de Sint dat is aangekomen. Mijn dag gaat beginnen en de nacht treedt in, in Nederland. ‘s Avonds doen we hetzelfde, maar dan andersom. M’n broer voelt dichtbij. Lange mails sturen hoeft even niet, het is fijn te weten dat we allebei aan hetzelfde denken.

Ons eerste bezoek is weer terug naar Nederland. Mét de The Daily Telegraph van afgelopen zaterdag waar Farah & Lotus in stonden. Onze Budding Bondi-ballerina’s are just tutu cute. De Hollandse blondines doen het hier goed hier in Sydney. http://www.dailytelegraph.com.au/news/sydney-nsw/budding-bondi-ballerinas-are-just-tutu-cute/story-e6freuzi-1226199519059

Matthew geeft ons bij het afscheid een getekend exemplaar van de Australische klassieker Seven Little Australians geschreven door zijn overgrootmoeder Ethel Turner (1870-1958) Het kinderboek uit 1894 is daardoor extra bijzonder. Zijn tour door Sydney neemt ons mee naar zijn verleden en familie. Je leert vrienden op zo’n andere manier kennen als ze op geboortegrond staan. Als we afspreken voelt het alsof we weer bij elkaar om de hoek wonen zoals in Amsterdam, maar nu is het uitzicht op de baaien in plaats van op de grachten. We eten oesters in plaats van haring.

Anderhalf uur ten noorden van ons huis (nog steeds Sydney) ligt Palm Beach. We nemen de ferry naar Great Mackerel Beach en vanaf een verlaten strandje zien we het water rimpelen en dolfijnen voorbij springen. We joelen naar de kinderen die in het water spartelen. Morris sprint eruit omdat hij denkt dat het haaien zijn. Ze zien nog net een staartje.

Als ik met Matthew een wandeling maak zien ik mijn eerste wallaby in het wild. Te mooie dag. Mart en ik kennen elkaar nu meer dan 30 jaar. Dit is onze eerste vakantie samen zonder dengue-fever of ileus. We zijn gezond, dat mag gevierd worden met champagne. Het afkicken komt wel na de feestdagen.

Rudi stuurt me het bericht dat Michael Hutchence van INXS in het Ritz-Carlton hotel bij ons om de hoek in Double Bay is gestorven in november 1997. Ineens bekijk ik het hotel met andere ogen.

Een moeder van school vertelt dat haar gedachten deze week naar een goede vriend uitgaan die zij heeft verloren. Ze blijkt een goede vriendin van Hutchence te zijn geweest. De middag voor zijn dood heeft ze nog bij hem doorgebracht. Zij weet zeker dat het geen zelfmoord was.

Sydney zit vol met verhalen waar ik nog niks van af weet. Ik ontmoet inspirerende mensen. Goed om eerst met het kinderboek te beginnen.

Koala voor 15 punten. Emu. Invalid Word. Moet emoe zijn. Echidna. Invalid Word. Zou mierenegel wel mogen?

Ik zie mijn eerste possum in de tuin van een collega van Rudi bij onze eerste BBQ. Morris beschijnt hem met de zaklantaarn terwijl ik met m’n iPhone een vage foto maak. In het Nederlands noemen we deze buideldiertjes ‘koeskoezen’. Dat vergeten we vanaf nu ook nooit meer.

Zou je eerst koe en dan skoezen mogen leggen? 3x woordwaarde…….?

Paarse regen, paarse regen

Het lijkt wel sneeuw. Maar dan paars. Iedere ochtend als we wakker worden (de elektrische deken is inmiddels opgeborgen) is de tuin bezaaid met bloesems van de jacaranda tree. De hoeveelheid bloemen is enorm. Wat ik ’s ochtends weg heb geveegd ligt er ‘s middags weer. Eindelijk hebben we een auto, maar deze 7seat zou door deze bloemenzee drie keer in de week gewassen moeten worden. Als we aan de tuintafel eten vallen de bloemen in ons bord.

We beseffen dat als we in Bangkok hadden gezeten we waren weggespoeld door het water. Vrienden van ons zijn al geëvacueerd. Het is meer dan triest om te zien. We weten door onze ervaring met de overstroming in Hatyai/ Songkhla hoe het ruikt, voelt en alles stillegt. In Nederland zullen kerstacties wellicht weer ten name van de slachtoffers in Thailand gaan.

Eén avondje fundraising op de Double Bay Public School leverde het bedrag van $42.000(!!) op. Dit bedrag blijft in echter in Sydney. Het komt ten goede aan de school met 400 kinderen, voor aanschaf van white boards, airconditioning en laptops. Ik begrijp nu waarom deze school zo gewild is. Double Bay wordt ook wel Double Pay genoemd, in de western suburbs zal het bedrag bij een dergelijke fundraising aanzienlijk lager liggen. Het sti(n)kt hier van het grote geld.

De boxhandschoenen van Mohammed Ali werden geveild, een Mercedes, en ook de makelaarskosten werden vergoed bij de koop van een nieuwe villa. Spring Racing Cocktail night met mannen strak in het pak en dames in jurk met hoed, dat was de dresscode, alsof je naar de Melbourne Cup zou gaan. Dit soort Engelse High Society party’s zijn hier heel geliefd. Volgend jaar nemen we er wellicht deel aan als we genoeg gespaard hebben.

Ik kreeg een mail dat de keuze op andere kinderen is gevallen voor de casting voor een commercial. Geen $500 per kind per dag dus. Het zal ze worst zijn, ze gaan sowieso dansend door het leven. (En met schrammen als iets in je zegt: 'ik moet die berg af-fietsen', ook al schreeuwt je moeder: AFSTAPPEN!! (Farah))

Jessy J is favoriet: Its not bout the money, a we dont need your money, we just wanne make the world dance, forget about the price tag.

Het Halloweensnoep is op. Morris vocht op het schoolfeest met de duivel en  kwam met een blauw oog thuis. Doordat hij als zombie-met-bloed geschminkt was, hadden we die avond niet door hoe ernstig t was. De volgende dag zag hij er volgens z’n zussen ‘zooo schattig’ uit met een gezwollen oog. Z’n eerste huwelijksaanzoek heeft hij gehad van een meisje met als achternaam Morris. ‘Ik heb al genoeg meisjes’ was zijn antwoord al kijkend naar z’n zussen waar hij niet omheen kan.

 

De eerste post van de Sint is binnen. Pietenmaskers, kleurboek met CD (‘jaha, mam, we delen!’) en een aftelkalender. Wij gaan de intocht kijken op Uitzending Gemist. Extra letten op de nieuwe outfit van Sint en zijn Pieten, de naam van Margriet staat erop.

Pepernoten rapen tussen de paarse bloesems.

Purple Rain, purple rain.

Ontdekt in Sydney

‘Er wonen toch geen Thaise mensen?’ vroeg Lotus toen wij vertelden dat we naar Australië gingen verhuizen. Als je vier jaar oud bent en drie jaar in Thailand hebt gewoond, zou je toch denken dat ze kleurenblind zou zijn...

Deze blondine deelt echter de wereld in ‘de Nederlanders’, ‘de Engels sprekenden’ en ‘de Thaise mensen.’

We gaan weer op in de massa. In het geval van Lotus: ze wordt niet meer continu aangestaard, aan haar blonde haren getrokken, in de wangen geknepen of continu op de foto gezet. Best fijn. Toch mist ze onze Kuhn Porn , Kuhn Em en haar Thaise vriendinnen Pan Pan, Carita en Gloria. De fried rice die ik maak weigert ze.

Babycino wil ze, als ik een cappuccino bestel. Melkschuim met wat cacao erop en als je geluk hebt, minimarshmallows. De koffie smaakt hier beter dan ooit.

Ze voert een kangoeroe of is het een walibi(?) alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Deze Angel gaat samen met haar zusje en ‘Charlie de Koala’ op de foto. Ja, Luka moet ook ooit mee. Charlies Angels weer compleet.

De behoefte om alles te willen delen blijft, ook hier. Iedereen moet hier komen wonen. Plek zat.

Mijn behoefte aan meer Europa wordt volledig bevredigd. Eindelijk na drie jaar komen er weer Nederlanders op ons pad, via vrienden, matches door Facebook en zelfs dankzij deze blog. Niks mis mee. Gemakkelijk levelen en ‘keigezellig’ om samen poffertjes te eten en te verbazen over hoe duur alles hier is. Ondertussen kicken bij het uitzicht over zee. We zitten hier toch maar aan het randje van de wereldkaart. Het licht is zo helder dat een zonnebril moet en de frisse lucht is een verademing.

Ik neem een slok cappuccino en veeg het schuim van m’n neus. Ik zie hoe Farah en Lotus een man wegjagen. Het is de tweede keer dat we bij deze koffieshop zijn. ‘Dit is onze tafel.’ Hij lacht. Ik verontschuldig me. Ja, we zijn Nederlanders. Net als zijn vrouw zo blijkt. Net verhuisd van Bronte naar Bondi.

‘Afgelopen weekend was ik nog in Bronte’, zeg ik. Fijne restaurantjes die ons aan Amsterdam doen denken, maar dan aan zee. Ik had afgesproken met de Amsterdamse die daar woont.

Je bedoelt Anouk? zegt hij.

Ja! knik ik.

Doe haar de groeten! lacht hij.

It’s a small world.

We voelen ons welkom en steeds meer thuis. Ook ons huis wordt stukje bij beetje meer eigen. Bij de housewarming voor de collega’s beseffen we weer hoe Hollands we zijn. Geen Martha Stewart-tafel setting, maar een mix van Jamie Oliver en Allerhande geserveerd in Thaise schalen, op robuuste houten planken met een kleed uit Indonesië. Hollands betekent vooral ongedwongen, nonchalante imperfectie.

Op donderdagavond zien we de eerste aflevering van The Slap.http://www.abc.net.au/tv/theslap/ De hoofdproducent hebben we drie jaar geleden ontmoet in Nederland. Smullen van de serie die zich rondom een BBQ afspeelt in het land waar we wonen; een soort A'dam E.V.A. http://www.adameva.nl/Over-A-DAM-E-V-A.8570.0.html . 

Stellen van onze leeftijd met jonge kinderen en herkenbare perikelen. Ik kijk met andere ogen naar het huis, de tuin en zie wellicht onszelf. Alle ouders hier lijken 40+, net als wij. Allemaal import en veel gereisd. 

Als op zondag het BIKE-festival http://whatson.cityofsydney.nsw.gov.au/events/10967-sydney-rides-festival/ begint hartje centrum, zijn wij als Hollanders natuurlijk van de partij. Het is hier meer dan cool om te fietsen. Biken is het nieuwe skaten. Het festival straalt geld uit met dure affiches, folders met fietsroutes door de stad en een soort Noordermarkt waar fiets accessoires, food en fiets-spelen worden gedaan. Het is de eerste keer dat wij fietspolo zien. De opkomst is mager, wat er rondloopt zijn de weinigen die geen auto hebben. Fietsen is redelijk onmogelijk hier vanwege de heuvels, voor ons bergen. Toch worden er flink geinvesteerd in fietspaden, tot grote frustratie van de mensen die iedere dag in de file staan.

Op het moment dat ik de fietsen uit de huurauto laad, komt er een hip meisje op me af en drukt een visitekaartje in m’n handen.

‘Bel me, of stuur me een mail. Ik ben van een casting bureau en jouw blonde kinderen zijn perfect voor wat we zoeken.’

Ik moet lachen.

Afgelopen donderdag hebben we de casting gehad in Fox studio’s. Lotus wilde toch ook wel. 

I'm 4 years old, zei ze in perfect engels.

To be continued?

Getting Sexy for Summer in Sydney

‘Ben je beroemd?’ vraag ik. Toch even checken denk ik. Ooit werd ik wakker naast iemand die achteraf een bekende gitarist van een band bleek te zijn. Mijn muziek kennis van Australische bands gaat niet verder dan Men at Work, AC/DC, INXS, Kylie Minogue. Uiteraard heb ook ik ooit aambeien geblazen op een didgeridoo  gemaakt van een Hollandse regenpijp. Waltzing Matilda zagen we op straat liggen, getekend in balpen.

Hij is de zanger van een band, treedt op door het land. ‘Floating me’. Zijn twee dochters spelen met onze kinderen in ons park . De bolderkar kennen ze hier niet, daar maak je vrienden mee. Vrijwel alle kinderen rijden op scooters, de kleine stepjes die goed zijn voor je balans, en uitermate geschikte zijn voor het beklimmen of afdalen van de bergen in Sydney. Drie kleuters passen best in de laadbak van de bolderkar, één mag trappen en een ander duwt. Hard werken.

‘Ik zou hier niet gaan zwemmen’, zegt hij. ‘Er kunnen haaien zitten die  behoorlijk agressief zijn.’ Ik kijk naar de zeilboten, de lasers, en de kleintjes die pootje baden in Double Bay Harbour. ‘Er zijn hier geen sharknets zoals op andere strandjes’. Voor mij is het water nog veel te koud. Als het echt zomer wordt dan kunnen we terecht een baai verderop waar een zwembad is  gemaakt. Ook op loop-, fietsafstand. Het is prachtig met de lentezon. 

Zeilen, dat gaan we zeker doen, Rudi & ik.

GET FIT FOR SUMMER staat er op een A4tje dat met een frivool koordje om een lantaarnpaal is geknoopt. Een foto van een goddelijk lijf en een telefoonnummer van de personal trainer. Vanaf zonsopgang wordt er getraind. De hele dag door zie je ze. Sportieve mannen. Strakke dames in sportoutfit met zonnebril en zonneklep op. En make-up. Ze maken kniebuigingen voor de trainer met dat goddelijke lijf en pet op. Dieper. Meer. Nog een laatste keer. Boxen is ook favoriet, rammen tegen een kussen in zijn sterke handen. Iets doen met gewichten en hardlopen maken het totale GETFITFORSUMMER programma compleet.

Na een top pilates-workout in het park, gegeven door een strakke moeder uit de klas van Morris, leef ik me uit op de oude muur in onze tuin en krap de oude verf eraf.

Iedereen lijkt sportief hier in DOUBLE BAY. Rijk en succesvol. Oudere dames zien er ‘Maastrichts sjiek’ uit met parelsnoeren, grote Chanel brillen en altijd rode lippenstift op en nagels die net gelakt zijn door de manicure. Mannen spelen met ontbloot lijf rugby en stappen vervolgens in hun cabriolet. Ik kijk en denk terug aan Songkhla en glimlach. Mij hoor je niet klagen. Dit is welvaart en ik float mee.

Doornroosje in Sydney

'Misschien slaapt ze wel 100 jaar?' fluistert Lotus. 

Ik ben geprikt. Naalden in mijn voeten, handen, hoofd. Ik glimlach. Het gaat vanzelf. Het lijkt alsof ik zweef.

Ik heb wat extra steun nodig bij het landen hier in Sydney. Bijna een maand hier en het gevoel alsof ik er nog niet in pas. In een stad waar alles perfect lijkt, perfect is, lijkt strijdlust overbodig en mis ik de energie om de boel op te starten.

Ik snuif de wierook op. Het witte licht in het tuinhuis van de acupuncturist herinnert me aan onze zweefwoning in Amsterdam. Deze stad lijkt op Londen, op New York, op Barcelona, op Amsterdam…zonder mijn vrienden en familie.

In Thailand was alles anders dan Nederland waardoor ik me op een andere manier kon focussen. Deze westerse wereld schept verwarring, de afstand wordt ineens heel groot en ik krijg koud water vrees. Ik ben er licht in gestapt. Iedereen zei toch dat Sydney fantastisch is?

‘Over een week ben jij van de koude handen en voeten af’, zei de acupuncturist.

Hij heeft gelijk.

Het is maandagmorgen. Ik lig op zijn behandelbank in het witte tuinhuis. De naalden zitten in mijn rug. Farah en Lotus spelen doktertje op de Thaise mat in de tuin met Boeddhabeeld. De ochtendzon verwarmt hen direct en mij door het raam. Het is geruststellend om zo te kunnen liggen, gedachten te laten komen en gaan, terwijl zij samen doorkeuvelen. Ik voel me warm en geborgen.

Door het gat in het hoofdeinde van de massagebank aanschouw ik bloemetjes in het kommetje. Pril, nieuw begin. Mijn ogen zijn weer open gegaan. Bewust dingen opnemen en te laten zakken. Op de Dvd-speler lees ik: PLAYED MUSIC:  'de gehoorde stilte', in het Nederlands.

‘We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal, helemaal!’ zong ik met broer en zus als we onderweg waren in onze witte eend. We zijn er. Bijna.

‘Nog een paar keer terugkomen. Detoxen. Ruimte creëren, opruimen en plek maken voor nieuwe dingen.’

In huis verschuif ik de meubels. Vaste plekken moet ik maken zodat in de vroege ochtend onrustige zoektochten naar sleutels, mobiles en de verplichte school-hat kunnen worden voorkomen. Vijf man die allemaal een eigen stukje willen, zorgt voor territoriumdrift. Ik ben ongeduldig en snel geirriteerd. Ik weet dat het tijd kost om uiteindelijk allemaal onze plek te vinden.

Afgelopen vrijdag werd er op school van Morris Fathersday Breakfast gehouden van 7:30 – 8:45. Ik had braaf het formuliertje ingevuld dat wij graag wilden deelnemen en betaalde het bedrag van $20. Er was een professionele mobile koffiekraam met de lekkerste cappuccino’s, long blacks, bacon & eggs, croissants, muffins, aardbeien en verse sapjes. Ik stond in de rij van de koffie en bekeek de vaders. Strak in het pak, allemaal niet de jongste meer (grijs, kaal, maar wel getraind), een enkeling in sportoutfit (papa dag?) De kinderen mochten joelend vliegtuigjes -door vader gevouwen-  gooien naar het hoofd van de school.

Ik vroeg toen ik mijn tweede koffie op had aan Rudi: ‘waar blijven toch alle moeders?’ en terwijl ik het vroeg voelde ik dat mijn hoofd rood werd. Fathersday……daar had ik helemaal niet bij mogen zijn.

Wrong place…..

Deze European blijft volgend jaar met Vaderdag lekker in haar bed liggen.

Vrijdag komt Rudi weer terug uit Papua Nieuw Guinea. Ik ben al wakker, maar zal doen alsof ik nog slaap. 

wie wat bewaart....

De dozen zijn uitgepakt, en sommigen weer opnieuw ingepakt. Moeten boeken anno 2011 nog een kast staan te verstoffen als de aanschaf van de Ipad in de planning zit?  Heb ik überhaupt tijd of zin om oude boeken te herlezen? ‘De Kunst van het reizen’, ‘Ondragelijke lichtheid van het bestaan’ en ‘Zout op m'n huid’ gaan weer terug in de doos. Uit dezelfde tijd een boek waar voorin staat geschreven:

Het is het boek ‘LES PAPOUS, peintures corporelles parures et masques’, Malcolm Kirk. Het zijn de fascinerende portretten van Papuas die Rudi en ik vorige week hier in Sydney hebben bewonderd in het Australian Museum. Indringende blikken van krijgers die je zo de strot door lijken te willen snijden. De foto’s kwamen me al zo bekend voor…

Vaak word ik voor gek verklaard hoeveel ik nog meesleep van de ene plek naar andere. Ik blader door tientallen oude albums en zie foto’s van andere verhuizingen. Steeds dezelfde gezichten die iedere keer weer bereid waren om de quasi kunstwerken van de academie en teveel opbergdozen met plaatjes en boeken ‘die ik misschien ooit nog nodig zou hebben’, te verkassen naar een –wederom- tijdelijke woning.

Mijn bewaardrang wordt beloond. Rudi kijkt me vol verbazing aan als ik het boek uit een van de laatste dozen pak en op de schouw zet. De man met wie ik toen samenwoonde woont inmiddels al jaren samen met zijn vrouw in Australië. Rudi is vrijdag voor een week vertrokken naar de boortoren in Papua Nieuw Guinea. Ik glimlach. Wie weet herkent hij één van de mannen.

Ik lees ‘Fien en Pien’ voor aan mijn meiden, en Morris heeft ‘Wipneus en Pim’ gevonden. Pure nostalgie. Oude boeken die een warm gevoel geven en mij weer even thuis brengen, daar waar ik vandaan kom. 

Sydney, zaterdag 6 augustus

De lucht is fris. De lucht is blauw. Helder. Ik snuif Sydney op. We zijn er!

De A380 airbus van Singapore Airlines heeft ons in nog geen 8 uur van Singapore naar de plek van bestemming gebracht. ‘De beste keuze qua Airlines’, aldus Mart. “Gewoon Singapore Sling bestellen, schat”, zei hij.

Zweedse & Italiaanse dramafilms, ‘Kungfu Panda 1&2’, ‘Rio’ en ‘Princess and the frog’ hielden mij en de kinderen de hele nachtvlucht bezig op de achterste bank. Het hele vliegtuig sliep, maar wij kropen met z’n allen op drie stoelen en ik bestelde nog een cocktail in dit super-de-luxe toestel.

‘Liefde is: met drie kinderen naar de andere kant van de wereld vliegen’, was de sms van m’n moeder. Zo voelde het. Natuurlijk was het afscheid zwaar geweest van drie generaties op Schiphol. Het liefste had ik ze meegenomen.

We bekijken de wereldkaart op het schermpje voor ons. Amsterdam-Singapore was precies 12 uur vliegen. Tien uur geslapen in het airport hotel en uitgerust doorgevlogen. We hadden niet eens tijd gehad om een duik in het zwembad te nemen.

We zoomen in op Sydney. ‘Daar is de haven, the Operahouse, het business disctrict waar Rudi  vanuit een wolkenkrabber de toren aanstuurt in Papua Nieuw Guinea en daar in Double Bay is ons huis. Vlak bij het water. ‘Je kan zo naar de overkant springen!’ zegt Lotus als ze Port Jackson ziet.

‘Waar zijn we nu dan?’ vraagt Morris. We vliegen boven Australië’, zeg ik.

‘Da’s ook niet ver, je zei dat het ver was.’

Hij baalt dat hij ‘Rio’ niet kan afkijken.

Ik ben zenuwachtig als we bij de douane staan. Straks komen we er niet in, had ik toch een uitdraai van ons 427 visum moeten hebben. In Nederland leek het er op dat Farah& Lotus waterpokken hadden, maar nu waren ze wel weer ok. De paspoorten werden gescand, en door!!! Yes.

‘Any fruit, food or vegatables?’ ‘NO.’ We konden doorlopen met onze schone schoenen.

Rudi!!

Huurauto.

Huis.

Madness zingt: Our house, in the middle of the street. We zingen met zn vijven.

Het huis is geweldig. Een soort Daltons-huis uit de jaren ‘20 in Londen met een ‘Avatar boom’ aan de overkant. Naald en loofbomen. Een denne-, palm-en eucalyptusboom in onze achtertuin, een bizarre mix van veel groen.

Vijf minuten lopen naar het strandje en de haven van Double Bay, het vertrekpunt van de pont. Waar mensen in korte broek lopen en sommigen met laarzen en dikke truien. Het is fris maar zonnig. Wintersport lucht met rondvliegende papegaaien.

Rudi neemt ons mee naar Watson Bay, 10 minuten rijden van ons huis. Ik voel me alsof ik op het zuidelijkste puntje van Bali sta en een cecak-dans ga meemaken bij zonsondergang. Duizelingwekkende rotsen. Water dat met een enorm geweld tekeer gaat.

De kinderen spelen in de speeltuin en ik krijg een telefoonnummer van een Engelse die sinds 4 jaar hier woont. ‘My husband is dutch, call me any time’.

We eten ‘fish&chips’ in de baai bij zonsondergang waar Farah het eerste in het water gaat pootje baden en Morris een soort Opera House bouwt in het zand.

= geluk.

 ’s Avonds is het vroeg donker en kruipen we op de Thaise kussens bij de verrijdbare verwarming die Rudi gekocht heeft. Mn neus is koud, maar m’n koude handen en billen worden snel verwarmd.

Het ‘Tell Sell-luchtbed’ brengt me uiteindelijk in een coma. De kinderen slapen 15 uur met een onderbreking van een uurtje om 3 uur ‘s nachts. We dragen sokken in bed, en trekken een trui aan. Ik heb na 3 jaar Thailand weer eens mijn thermo jack aan uit IJsland in huis.

Maandag 8 augustus

‘Nice chickens’, zegt een leuke man als ik oversteek met m’n drie kinderen. Inderdaad, iiiiedereen is hier aardig ;-) Het is waar. Op dag 2 weer een telefoonnummer van een moeder in het park gekregen. Altijd handig om wegwijs te worden.

IKEA bezorgt de slaapbank die we gisteren hebben gekocht. Voor als er gasten komen. Ik hoop het. Zou het aan iedereen willen laten zien.

Van SONGKHLA naar SYDNEY!!

Rudi heeft getekend voor de functie van Coördinator, Directional Drilling!

Van SONGKHLA naar SYDNEY!! Een fantastische kans en uitdaging voor de komende vier jaar voor ons alle vijf.

Rudi moet zo snel mogelijk beginnen, maar we gaan eerst naar Nederland voor vakantie. Het uitzoeken en inpakken is in volle gang. De bamboehut, de papagaaien, onze hulp Kuhn Porn kunnen helaas niet mee. Tussen de verhuisdozen eten we woensdag mijn verjaardagstaart.

Is 3 veel? vraagt Morris.

3 wat? zeg ik

3, gewoon 3.

3 boterhammen is veel. Maar 3 jaar oud is weinig.

Ik ben 5 toch? Hoe oud ben jij?

Woensdag word ik 43

Hoeveel is dat?

43 (wrijf het er maar in, denk ik)

Hoeveel zijn 43 olifanten?

43 olifanten.

Tel eens tot 43?

We beginnen te tellen. Eerst samen tot vijftien, daarna neem ik het over. 3 kinderen kijken me met open mond aan, met 3 boterhammen met hagelslag voor zich. Ik tel de jaren, die steeds sneller voorbij lijken te vliegen.

43 DAT IS VEEEL!!

Is 43 met 3 cijfers?

Jesus, the King of the Jungle in Thailand

'Who’s The King of the jungle? Who’s The King of the sea? Who’s The King of the universe and who’s The King of me?'

‘Wát zingen jullie??’ vraag ik aan Farah en Lotus als ze uit school komen.

Ze staan springend voor me. “Jesus is The King of the jungle. Jesus is The King of the sea. Jesus is The King of the universe and He’s The King of ME!

Europese vrijwilligers zijn uitgezonden via de christelijke Songkhla Church. Zij kunnen zingen, zijn enthousiast en geven les aan de kleuters. Waarom ze -in godsnaam- op onze International School terecht zijn gekomen is mij een raadsel. De school bestaat niet bepaald uit kinderen die onder de categorie ‘arme kindjes’ vallen, of toch wel?

‘I’m telling you: J-E-S-U-S Jesuuuuuuus!!!!’ Beide meiden hebben een gelukzalige blik in hun ogen.

Als ik de volgende dag op school kom en vraag wat zij mijn kinderen wijsmaken wordt er gelachen. Tarzan was toch de King of The Jungle?

Tijgermoeders, zo heten ze, aldus het artikel in het Volkskrant magazine. Aziatische moeders die het ‘als belangrijkste taak zien om hun kinderen te harden en weerbaar te maken in een competitieve maatschappij’. Eén rondje navraag bevestigd dat meer dan de helft van de studenten na school minstens twee uur bijles krijgt. De vader of moeder, of een speciaal daarvoor ingehuurde leraar perfectioneert het Thais, Engels, Chinees en Koreaans. Wereldburgers moeten het worden.

Extra lessen, de gehele zaterdag door, zijn heel gewoon. Daarnaast is muziek belangrijk. Met name de Koreanen en Thai waarderen het als je als 6 jarige een pianoconcert kan geven of de viool beheerst. Dit is echt een teken van status. Uiteraard heeft ‘de gewone Thai’ nog nooit een piano of viool gezien.

De eigenaresse van de succesvolle banketbakker, half Chinees half Singaporees, stuurt haar kinderen naar kostschool in Penang, Maleisië. De Chinees-Thaise moeder van Fa & Film, twee dikke Thaise jongetjes met vetharig bloempotkapsel, haalde vorig jaar haar zoontjes van school. De vier-en vijfjarige kleuters kregen te weinig huiswerk. Aan de zwemles hoefden zij niet mee te doen. Zij moeten later voor de ouders kunnen zorgen en de goedlopende zaak overnemen.

Met onze westerse blik lijken dit horrorverhalen. Als ik vraag aan de kinderen of er iets mis mee is om niet te kunnen spelen, kijken ze me vragend aan. Spelen kan toch op zondag? En op school in de pauze. Voor hen lijkt het geen probleem, studeren is het allerbelangrijkste in deze wereld. Zij krijgen de kans om het te doen, ze weten dat dit niet voor iedereen is weggelegd. Wat er gebeurd als ze niet hard genoeg studeren? Dan wordt er geslagen. Met de hand of met de stok.

Op onze school wordt niet geslagen. De leraar die is weggestuurd omdat hij zijn zelfbeheersing verloor geeft twee weken later les op een Thaise publieke school. Vijftig leerlingen in één klas. ‘Hoe doe je dat?’ vraag ik. ‘Oh, ze zijn heel braaf, en als ze niet meewerken dan stuur ik ze naar de Thaise leraar. Die heeft een speciaal hok waar hij stokslagen uitdeelt. Nee, niet op de handen, maar op het achterwerk. Als er niet geluisterd wordt en ik dreig met het wegsturen, dan smeken ze om te mogen leren.’ Het doet mij denken aan verhalen van mijn ouders, uit de jaren ’50 in Nederland. 

De Ier die engels geeft op een andere publieke school vertelt dat hij mag slaan, op de schouder. Hij doet het niet, maar zag het wel gebeuren toen hij vanaf de eerste verdieping naar wat leerlingen zwaaide op de begane grond. De kinderen zwaaiden enthousiast terug en kregen vervolgens allemaal een klap van de thaise leraar die beneden stond. Naar een leraar mag je alleen 'waaien', met de handen tegen elkaar groeten. Hij was geschokt geweest.

De Koreaanse vader is predikant en heeft alles goed onder controle. Twee hardwerkende kinderen met goede schoolresultaten. ‘Natuurlijk krijg ik een pak slaag als ik niet goed mijn best doe’, zegt zijn 10-jarige zoon.

Gelukkig waakt Jesus The King of the jungle over deze kinderen, mits ze de zondagmis niet missen. 

In Memoriam

‘Het was leuk zonder jou, mama. Heb jij het ook fijn gehad?’ vraagt Morris.

Een week geleden stond ik in de file op de A2, op weg naar het zuiden. Stapvoets over de snelweg in de regen. Nu zit ik na te zweten van mijn maandagochtend fietstocht waarbij ik over hobbelige paadjes door de rubberplantage croste. Het is zo warm dat ik moeite heb met ademhalen. Ik zet de ventilator een standje hoger.

Roland straalde rust uit. Hij was net iets te breed voor de kist waar hij in lag. Zijn shirt met vlammend hart op de borst had hij vorige maand gedragen op een trance-party. Op zijn hand zat een sticker, zo één die je krijgt als je lief bent geweest. Hij leek te zijn getransformeerd tot een Boeddha. Op een of andere manier kalmeerde het door hem te zien. Doodgaan als je 43 bent en 3 kinderen hebt, had me naar mijn keel gegrepen.

Ik slikte. Ik pakte de hand van mijn moeder die naast me zat. U2 zong ‘One’. Het duet van Bono met Mary J. Blige was de juiste versie geweest. Op het allerlaatste moment had Ellen het toch omgeruild. We hadden samen gehuild toen we het nummer draaiden op Rolands computer.

Het leek alsof Ellen de afgelopen dagen aan het stage-diven was. Ze werd omhoog gehouden door 400 paar handen. Het maakte me gelukkig door er deel van uit te kunnen maken.

Acht jarige zoon Dion danste op Airwave van Rank 1, het laatste nummer van de uitvaart. Hij deed wat ik wilde doen. Ik stond stil voor de kist sloot mijn ogen en bedankte Roland.

‘We’ve got to carry each other. Carry each other.’

Nieuwe bestemming?

De babybirds in onze badkamer zijn al uitgevlogen. Ze zijn ons voor, wij staan ook op het punt om het Thaise nest te verlaten. Of eigenlijk zitten we nog in een wachtkamer. Ik voel me al weken in een soort van 'blijde verwachting' maar tegelijkertijd met de onzekerheid omdat ik 'nognietweetwathetgaatworden'.

Ik zag mezelf al rondrijden in een 1970 Dodge Charger, de Dallas-tune neuriën in een Dukes of Hazerd-car met drie joelende kinderen achterin. Houston belde, maar Rudi bedankte toch. Geen vervolg op Southfork, Pamela, Sue Ellen& JR episodes. Helaas, maar ook best prettig om niet in het conservatieve deel van Amerika te hoeven wonen. Wat het nu wordt weten we nog steeds niet, de lijntjes zijn uitgegooid. Soms frustreert het dat ik niet de hengel vast houdt, al weet ik dat ik mezelf overal als een vis in het water kan voelen. Eén ding is zeker: een lange zomervakantie brengen we door in Nederland terwijl de boel verscheept wordt.

In augustus zitten we hier drie jaar, Rudi werkt dan al ruim 14 jaar in Thailand. Ik heb behoefte aan een ander land, wellicht hier in Azië omdat Zuid Amerika er –jammer genoeg- niet in zit. Tegelijkertijd wil ik ook naar Europa omdat ik familie en vrienden mis. Met name onze ouders die ouder worden en steeds moeilijker de verre reizen kunnen maken verdienen onze aandacht! De kinderen sturen tekeningen op 'met veel hartjes, zodat ze weten dat we van ze houden', aldus Morris.

Avond voor Songkran, zonder kinderen bij LEBUA, uniek uitzicht over Bangkok

Rudi en ik hebben half april, het Thaise Nieuwjaar ‘Songkran’ genaamd,  ingeluid op Kao San Road, Bangkok.

In de straat erachter was het nog rustig en bezochten we een tempel waar de officiele ceremonie aan de gang was. Boeddha beelden werden besprenkeld met geurend water met bloemen erin voor good luck. Er werd gebeden en eten geofferd. 

Songkran is een feest waarbij respect wordt getoond aan ouderen, vrienden, familie en monniken. Oorspronkelijk wordt het water bij ouderen voorzichtig over de schouder gegoten en wat talkpoeder op het gezicht aangebracht. Het gebruik van talkpoeder komt van de monniken die hiermee hun zegeningen aangeven. Soort askruisje. Normaal is april de heetste maand van jaar en al het water is dan meer dan welkom ter verkoeling in deze droge tijd. Er worden felgekleurde shirts gedragen die eruit ziet als een bonte bloemencorso.

Het terras van Nat Guest House was nog droog om 11uur 's ochtends terwijl wij elkaar aankeken en ons eerste biertje bestelde. Waarom niet? dachten we. De kinderen waren bij Kathy in een ander hotel.

We kletsten wat met een kiwi die op een telefonisch interview zat te wachten. Mobiel veilig opgeborgen in een plastic mapje om de nek. De Thai aan de grote tafel voor ons bestelden een uitgebreide maaltijd. Wij zitten hier veilig, dachten we. De Thaise rechts voor ons vulde onder de tafel haar watergun en richtte deze op argeloze voorbijgangers. De Thai gingen terug in de aanval. In no-time was het terras meer dan nat en stonden ook wij op de tafels te dansen met de kiwi die had besloten dat dit niet het moment was voor een sollicitatie-gesprek. Snoeiharde house door de -in vuilniszakken ingepakte- speakers.

Verdwaasde backpackers door jetleg of kater met de Lonely Planet in de hand op zoek waren naar een hotel, waren het beste doelwit.

Nog geen uur later was de straat vol met kletsnatte mensen die met grote buckets of waterpistolen elkaar te lijf gingen met een grote grijns. Rudi pakte een Thai op z’n schouders en onder luid gejoel werden ze van alle kanten overspoelt met ijskoud water. Ergens op Facebook zullen wel foto's hiervan rondzwerven... Het leek op Carnaval in Oeteldonk, of op Koninginnedag in Amsterdam. Meer dan fijn.

De waterproof mascara werkte, het Tiger Beer ook en met een knipoog proostte ik gelukzalig met Rudi: op naar een nieuw jaar, waar dan ook.

Songkran ceremonie op school -in bloemenshirts- en de meisjes in traditionele Thaise kostuums

Voor 10 baht een kaarsje aansteken en luisteren naar een nummer chanting door monniken
SABAI DEE PIE MAI!